Wrócił ze szkoły do domu i poszedł się kąpać. Zawołał, czy podam mu telefon.

Weszłam do łazienki. Był cały we krwi. Złapałam go za ręce i zaczęłam płakać. A on, jakby nigdy nic, powiedział: „Mamuś, nie płacz, nic się nie stało, czemu płaczesz?”.

Dopiero lekarz mi wytłumaczył, że mózg tak reaguje w sytuacji traumy. Jakby się odcinał. Mój syn z pociętymi rękoma nie wiedział, co się stało.

Codziennie daję mu całusa na dobranoc. Codziennie go przytulam i mówię, że go kocham. Zawsze mieliśmy bardzo dobry kontakt, o wszystkim rozmawialiśmy. Nie wiem, dlaczego to zrobił.

Pękło mi serce.

Link do zbiórki TUTAJ.

Nie wiedziałam, czy przetrwa

„Pacjent do tej pory niehospitalizowany psychiatrycznie. W marcu b.r. podjął próbę samobójczą przez zażycie leków, trafił na toksykologię, a stamtąd do domu. W wywiadzie przyjmowanie różnych substancji psychoaktywnych, dzisiaj pod wpływem alkoholu dokonał nacięć na przedramionach, zaopatrzonych w SOR. Kwalifikuje się do leczenia w Oddziale Psychiatrycznym dla dzieci i młodzieży w Gdańsku.
Nadużywanie substancji psychoaktywnych, Osobowość nieprawidłowo kształtująca się F19/F60”

„Rana ręki – okolice nadgarstka ok. 4 cm oraz grzbietu dłoni (I/II palec) ok. 3 cm”.

- To był najgorszy moment mojego życia – mówi Monika. – Nie wiedziałam, czy przetrwa. Moje jedyne dziecko.

Szpital? Brak miejsc dla dzieci

- Na SOR-ze lekarz zaszył rany - mówi Monika. - ,,Proszę zmieniać opatrunki i iść na kontrolę do lekarza rodzinnego”. A ja do niego: ,,Słucham?”. Odparł, że więcej nic nie zrobi – i mam iść do domu. Więc ja powiedziałam, że mogę iść do domu, ale syn zostaje i niech sobie robią, co chcą, bo ja go nie wezmę w takim stanie do domu. Czekaliśmy więc na konsultację psychiatry. Gdy przyszła, powiedziała mojemu synowi, że dostanie w szpitalu leki wyciszające. Syn wtedy wybiegł z SOR-u, a ja za nim, próbując go złapać. Dogoniłam go, on do mnie, że się boi, ma lęki, on nie chce do psychiatryka. On tam nie wytrzyma. Uprosiłam go, abyśmy wrócili, że mu pomogą. W międzyczasie dzwonił lekarz z SOR, że zaraz będzie karetka. Ale na pytanie, gdzie karetka, pielęgniarki się śmiały: „Jaka karetka?”. I tak siedzieliśmy od 20:00 do 3 nad ranem, a karetki nie było. Nie przyjechała.

- Na drugi dzień dzwoniłam do szpitali, ale nie było w nich miejsc - mówi Monika.

“Dwa razy dziennie dziecko otrzymuje informację, że nie ma dla niego miejsca w naszym szpitalu”

- W kwietniu i maju 2020 roku nasz szpital był zamknięty z powodu kwarantanny spowodowanej przez pandemię koronawirusa – mówi Michał Orłowski, Rzecznik Prasowy Wojewódzkiego Szpitala Psychiatrycznego im. prof. Tadeusza Bilikiewicza w Gdańsku, do którego zgłaszała się Monika. – Nie było przyjęć, Izba Przyjęć była zamknięta, personel i pracownicy administracyjni szpitala na kwarantannie mieszkali przez ten czas w szpitalu.

Zapytałam, jak często brakuje łóżek dla młodych pacjentów.

- Wstrzymanie przyjęć na oddziale dziecięco-młodzieżowym ma miejsce bardzo często – otrzymałam odpowiedź mailową. W trakcie rozmowy telefonicznej rzecznik przekazał mi, że blokady miejsc w szpitalu są średnio dwa razy dziennie. I że w szpitalach psychiatrycznych dla dzieci to nic niezwykłego, że brakuje miejsc.

Dwa razy dziennie jakieś dziecko otrzymuje informację, że nie ma dla niego miejsca w tym szpitalu.

“Gruby, spaślak, tłuścioch”

- Zaczęło się w szkole: gruby, spaślak, tłuścioch – opowiada Monika. – Zwłaszcza na wf-ie. Naśmiewali się z jego piersi, że ma jak baba. Potem trądzik młodzieńczy. Gnębienie, wyłudzanie pieniędzy, które dawałam mu na drożdżówkę. A nam się nie przelewa, to dla mnie nie było mało.

- Dowiedziałam się o tym wszystkim po czterech miesiącach, gdy zaczął wagarować i spóźniać się do szkoły. Bał się tam chodzić – dodaje kobieta. I mówi:

- W szkole miał ataki paniki. Za duże zbiorowisko – i od razu, poty, ból głowy i lęki. Nie mógł się w szkole swobodnie wypowiedzieć. Sam na sam z nauczycielem odpowiadał na pytania na czwórki i piątki, a w klasie na sprawdzianie – jedynki i dwójki.

- Chodził do dobrej szkoły, o której marzył. Przez nękanie i depresję musiał ją zmienić. Obecnie chodzi zaocznie do liceum, nie ma tam znajomych, nie będzie miał studniówki. Czuje, że przez swoją chorobę stracił szanse na bycie żołnierzem.

- Do tego zakochał się, ale dziewczyna z nim zerwała. Dostał na urodziny wymarzone PS4. Jechał do wujka na wakacje, ale zapomniał zabrać walizki z autobusu. Ukradli mu to PS4. Załamał się, wszystko się na niego zwaliło. Każdy ma gdzie indziej granice wytrzymałości. Mój syn miał tutaj.

- Szukałam pomocy, oczywiście, że szukałam – odpowiada Monika, gdy o to pytam. – Wizyta u psychiatry, 15 minut: 200 zł. I tylko przytakiwanie, i znowu co miesiąc ta sama recepta. Terapeuci: 170 zł za posiedzenie, a na koniec: „Nie wiem, czy pomogę, bo jestem od nałogów, ale proszę przyjść za tydzień i znów zapłacić 170 zł”.

- Walczyłam, jak mogłam. Ale sama nie uchroniłam mojego dziecka przed próbą zabicia się. Najpierw pierwszą, potem drugą. Za drugim razem podciął sobie ręce, o tym już mówiłam.

A pierwsza?

Pierwsza próba samobójcza

- Syn położył się spać, a mnie ogarnął nagły niepokój. Poczułam, że coś jest nie tak. Matki to potrafią wyczuć. Weszłam do jego pokoju i zauważyłam na podłodze okrągły mały plastik od buteleczki. Obok druga buteleczka, też pusta. Zadzwoniłam po pogotowie.

- Pracownik karetki powiedział do syna: ,,A co ty myślisz, że ja cię będę na rękach niósł do karetki?” – opowiada Monika. – Więc wrzasnęłam z płaczem, że ja go zaniosę. W trakcie przewożenia syna karetką do szpitala, pracownik rzucił do syna: „Mogłeś więcej tych tabletek zjeść”.

- Na toksykologii znalazł się po 3 godzinach, było za późno na płukania żołądka. Spał prawie trzy doby. Nie zatrzymali go w szpitalu.

Pieniądze uciekają jak woda

- Dzwoniłam, próbowałam go zapisać do szpitala, na publiczną psychoterapię. Nic. Najgorsze jest to, że ja w pewnym momencie już odpuściłam: z tymi SOR-ami, szpitalami, publicznymi lekarzami. Dla mnie to była walka z wiatrakami, ciągłe dobijanie się, bez skutku, podczas gdy mój synek umierał. Czułam, że zawalam. Że jestem beznadziejną matką. A oni sprawiali, że czułam się jak roszczeniowa idiotka. Bo chcę pomocy dla mojego ciężko chorego syna.

- Wolałam się zapożyczyć i go ratować niż tracić czas na wojowanie ze szpitalami. Więc zaczęłam go leczyć prywatnie. Wiesz, i chyba dobrze. Pieniądze uciekają jak woda, ale jest pod dobrą opieką. Słucham obecnego psychiatry: trzeba dać mu wsparcie, dobrać dobrze leki, takie, żeby go nie otumaniały, brać na spacery, rozmawiać. A najważniejsza jest psychoterapia. Ma super psychoterapeutkę, z którą rozmawia półtorej godziny raz w tygodniu. Powinien częściej, ale mnie nie stać.

Nie stać mnie na chorego syna

- Jestem na zasiłku dla bezrobotnych. Mój syn ma raz w tygodniu wizytę u psychoterapeuty, raz w miesiącu rozmawia z psychiatrą. Do tego chciałabym wyleczyć go z kompleksów: trądzik na twarzy i na plecach. Antybiotyki i maści kosztują 300 zł. Karnet na siłownię, by wrócił do sportu – też prawie 200 zł miesięcznie. Dokupiłam suplementy polecane przez lekarza - 300 zł.

- Nie stać mnie na tę walkę. Nie stać mnie na chorego syna. Od rodziny pożyczyłam już 4000 zł. Nie mają więcej. Zaczyna brakować mi sił.

- Dzisiaj namówiłam syna, żeby pojechał z kolegami nad morze. Dałam mu na pizzę, żeby nie chodził głodny. Właśnie do mnie napisał: “jest ok”. Mam łzy w oczach. „Jest ok”. O niczym innym nie marzę: żeby mojemu synowi było ok.

Chcesz pomóc bohaterce reportażu? Możesz wesprzeć jej zbiórkę na leczenie syna: https://pomagam.pl/pyyfnp.

• W 2020 r. 106 osób w wieku 13-18 lat popełniło samobójstwo. To oficjalne dane policji, prawdopodobnie zaniżone. Nie ma dobrych danych dotyczących prób samobójczych. Według specjalistów prób samobójstw jest 10 razy albo 100 razy więcej niż samobójstw. U nastolatków może to być nawet 200 razy więcej.

• Obecnie w Polsce z powodu samobójstw ginie więcej ludzi niż w wypadkach drogowych. W 80% to mężczyźni. Według danych Komendy Głównej Policji w 2017 r. co 47 minut dochodziło do samobójstwa.

• Co piąta śmierć nastolatka spowodowana jest samobójstwem. Średnio co trzeci nastolatek po próbie samobójczej ponawia próby samobójcze w ciągu roku.

• UNICEF w raporcie z 2020 r. porównał jakość życia dzieci w bogatych krajach. Na 38 badanych krajów Polska zajęła 30 miejsce w kategorii zdrowia psychicznego. UNICEF zaznacza, że samobójstwa wśród nastolatków mogą wynikać między innymi ze złego stanu polskiej psychiatrii dziecięcej.

• 44% nastolatków w Polsce ma objawy depresji.

• Eksperci z fundacji Dajemy Dzieciom Siłę w 2020 r. 747 razy wysyłali policję do dziecka, którego zdrowie lub życie było zagrożone. Większość zgłoszeń dotyczyła prób samobójczych.