Zgwałcił ją na imprezie w walentynki. To był jej pierwszy raz (Reportaż)

Miałam 18 lat, czułam się wtedy bardzo samotna. Stres związany z maturą był nie do zniesienia, w domu też nie było ciekawie. Nie czułam żadnego wsparcia, nigdy nie miałam chłopaka, chociaż moje koleżanki już dawno miały. Dojmująca, straszna samotność.

Umówiłyśmy się z trzema koleżankami na walentynkową imprezę. Byłam podekscytowana i ciekawa, co się wydarzy. Wiedziałam, że będzie dużo samotnych panów, wystroiłam się. Chciałam kogoś wyrwać, ale nie w kontekście seksualnym – jeszcze nie miałam za sobą takich doświadczeń. Szłam tam z założeniem, że może uda mi się kogoś poznać i nawiązać stałą relację.

To była dyskoteka w niewielkiej miejscowości. Klub był gdzieś na uboczu. Komunikacja miejska tam nie dojeżdżała, więc byłyśmy zdane na rodziców którejś z nas.

W środku było kilka sal z różną muzyką, w jednej z nich był koncert na żywo. Dużo młodych osób, ale mam wrażenie, może błędne, że więcej mężczyzn. Gdy byłam na parkiecie, podchodzili i tańczyli ze mną, inni zagadywali, gdy byłam przy barze. Podczas tańca ocierali się, a przy barze łapali za talię czy ramiona. Nie widziałam w tym nic złego, myślałam, że w ten sposób mężczyźni ogólnie okazują zainteresowanie. Miałam bardzo niskie poczucie własnej wartości, więc cieszyłam się, że mam powodzenie. Na koncercie artyści rozdawali róże, nie udało mi się zdobyć ich od zespołu, ale później dostałam parę od różnych mężczyzn. Kilku chciało stawiać drinki, ale z koleżanką zdecydowałyśmy się na drinki tylko od dwóch. Dobrze się bawiłyśmy.

Fakt, że tak się podobam mężczyznom, dodawało mi pewności siebie. Czułam się tam bezpiecznie, ochroniarze stali przy wejściach na każdą salę.

I on. Był w moim typie, męski, jakby ponad wszystkimi. Rozmawiał z kolegami w loży. Wcześniej siedziałyśmy tam wszystkie we czwórkę. Nie wiem, dlaczego uznałyśmy, żeby dosiąść się do nich. Ale oni byli chyba zadowoleni. Nie pamiętam, o czym rozmawialiśmy. Chciałam iść tańczyć i chyba musiałam to zaproponować jemu. Stałam, gotowa do tańca, a on wziął kluczyki od samochodu od kolegi. Ten powiedział, żebyśmy mu nie nabrudzili. Totalnie nie wiedziałam, o co chodzi. Nadal byłam przekonana, że idziemy na parkiet. Pamiętam, że gdy wychodziłam, na dworze przy wejściu siedziała dziewczyna. Popatrzyła na mnie z taką żałością, jakbym była największą idiotką na świecie. Gdy szłam do auta, myślałam, że będziemy rozmawiać, że on chce mnie poznać. Zakładałam, że co najwyżej będziemy się całować – i nic więcej. Byłam przekonana, że moje marzenie wreszcie się spełnia. Że już nie będę samotna.

Samochód, biały golf. Usiedliśmy z tyłu, całowaliśmy się. Czułam motylki w brzuchu. A potem mam w głowie urywki. Nie wiem, jak to się stało, ale musiał w międzyczasie wyjąć penisa i założyć prezerwatywę. Złapał mnie za głowę i docisnął do penisa, wepchnął mi go w usta. Pamiętam smak prezerwatywy. Nie wiem, ile to trwało. Potem zaczął mnie rozbierać, ściągać spodnie. Wtedy pomyślałam, że jest mi wstyd, bo nie jestem wydepilowana. Podczas gwałtu wstydziłam się tego, że się nie wydepilowałam – jakby sam gwałt był mniej istotny niż moje włosy łonowe. Nie wiedziałam, co się dzieje, jak zareagować, nie miałam sił, byłam bardzo pijana. Przyciągnął mnie do siebie tak, żebym usiadła na nim, trzymał mnie za tyłek i poruszał. Wtedy dotarło do mnie, co się dzieje. Natłok myśli: muszę to przerwać, nie chcę tego. Powiedziałam: „Nie, nie chcę”. Reszty nie pamiętam za dobrze, ale te słowa pamiętam bardzo dokładnie.

Odpowiedział: „Kurwa, nawet nie doszedłem”. Potem całkowicie urwał mi się film.

To był mój pierwszy seks.

Ocknęłam się w toalecie, wymiotując. Muzyka przestała grać, koniec dyskoteki. Dziewczyny mnie szukały, a ja wytłumaczyłam, że wymiotowałam w łazience i musiałam zasnąć. Długo nie wiedziałam, co się tak naprawdę stało. Od tego dnia nigdy nie tknęłam alkoholu.

Co dalej? Chodziłam do szkoły, spotykałam się z koleżankami, odrabiałam lekcje. Żyłam. Ale wiedziałam, że mam na koncie doświadczenie, którego inne dziewczyny nie miały. Czułam się przez nie inna, gorsza, naznaczona. Przez kolejne lata robiłam sobie wyrzuty o alkohol, czułam wstyd, winiłam siebie. „Myślałaś, że idziecie tam rozmawiać? Że będziecie parą? Że mogłaś mu się spodobać? Że ktokolwiek mógłby się w tobie zakochać? Po co tam szłaś, naiwna idiotko?!”. Nie potrafiłam sobie tego wybaczyć. Myślałam, że skoro z nim dobrowolnie poszłam do tego samochodu, to mu się należało.

Przez kilka kolejnych lat miałam zawsze to samo uczucie w relacjach z mężczyznami – że im się należy. Skoro chłopak przyjechał do mnie z daleka, to ja muszę się mu odpłacić. Że skoro pofatygował się, żeby się spotkać, to należy mu się nagroda – mimo że wcale tego nie chciałam. Byłam zniewolona, moje ciało nie należało do mnie. Dobro publiczne.

Zawsze czułam się jak ciało do użytku. Dokładnie pół roku po tym wydarzeniu pierwszy raz uprawiałam seks. Poznałam go przez Facebooka, znałam go wcześniej z widzenia. Nic wielkiego. Umówiliśmy się na przejażdżkę, jak kumple. Zbliżenie wyszło spontanicznie. Stresowałam się, gdy już zaczęło do czegoś dochodzić. Bałam się, jak wypadnę.

Ale czułam się tak samo jak podczas gwałtu. Z tą różnicą, że tym razem tego chciałam. Tak samo czułam się przy każdym kolejnym stosunku.

Nikomu o gwałcie nie powiedziałam. Dopiero po kilku miesiącach wyznałam to przyjacielowi poznanemu w internecie. Wspierał mnie. Nikomu bliskiemu, „realnemu” nigdy nie powiedziałam. Do dziś. Dzięki opowiedzeniu tutaj swojej historii zdecydowałam się zgłosić do psycholożki i otrzymać specjalistyczne wsparcie. Nie chcę już być z tym sama.

Za kilka dni będzie siódma rocznica mojego gwałtu.