Dla jednych "koronaferie", dla innych pas, głód i zmarnowane szanse

Analogicznie, spłaszczaniu nierówności służyć miały gimnazja, które, po raz kolejny, na dobrą sprawę storpedowane zostały przez sentymenty. Na nic zdały się wówczas dane PISA. Dziś możemy wyłącznie z żalem obserwować pogłębiającą się przepaść w wynikach testów ósmoklasisty między szkołami prywatnymi i publicznymi (porównanie wyników egzaminu gimnazjalnego i ósmoklasisty).

O roli placówek oświatowych w wyrównywaniu szans najmłodszych w Polsce szczególnie dużo mówiono w kontekście dwóch reform - obowiązku szkolnego dla sześciolatków (i jednocześnie przedszkolnego dla pięciolatków) oraz likwidowaniu gimnazjów. W obu przypadkach debatę zdominowały argumenty odwołujące się do emocji, zwłaszcza nostalgii. Słuchając anegdotycznych uzasadnień osławionego już małżeństwa Elbanowskich, odbiorca mógł wyobrazić sobie wesołego malucha, który wiedzę lepiej przyswajać będzie poprzez zabawę, niż w przepełnionej presją szkolnej ławce.

Oczywiście, dzieci Elbanowskich, cieszących się jednak bądź co bądź wysokim kapitałem kulturowym nie stracą nic, idąc do szkoły rok później. Sympatycy małżeństwa sami pewnie odwoływali się do wspomnień z młodzieńczych lat i mylnego, melancholijnego zmysłu, przypominając sobie własne szkolne traumy.

Problem polega na tym, że nie każde dziecko w tak niezwykle newralgicznym wieku będzie przez rodziców wspierane i edukowane. Liczne prace wskazują, że wcześniejszy wiek inicjacji szkolnej zwiększa szanse na poprawny rozwój intelektualny. Tyczy się to w szczególności dzieci z małych miejscowości. Nie dziwi, że zaślepienie inicjatorów akcji “Ratujmy Maluchy” zespół pedagogów, działających przy Polskiej Akademii Nauk nazwał “drastycznym przewinieniem wobec polskiego dziecka”.